Aktorët e vetëm në Karnavalet e Zgjedhjeve

Dy janë forcat që vlen të përmenden, si aktorë të vetëm, në zallahinë e karnavaleve të zgjedhjeve në Shqipëri; Fryma e Re Demokratike dhe Aleanca Kuq e Zi. Këto janë dy forca politike me program, moral e organizim politik krejt të kundërt. E para, Fryma e Re Demokratike, komandon një vëmendje analitike dhe kujdes shprehimor. E dyta, Aleanca Kuq e Zi, përveç emrit të spikatur, provokon një ndjesi humori, apo thjesht një lakim buzagaz të kokës.

Meqënëse nuk mund të flitet shumë për Aleancën Kuq e Zi, vërejtjet shprehimore mund të filllojnë e të mbarojnë me marshimin sharlatan të kreut të këtij organizimi, në 7 Prill, nën thirrjen komike të korit – O Kreshnik o hero, gjithë Shqipëria ty të do. Nën këtë petk përkëdhelës, Kreshniku marshonte në procesionin më Donkishotesk, të realizuar gjatë dy dekadave të fundit në Shqipëri.

Fishkëllima e ndërtimit të një Njëshkëje tjetër në arenën politike shqiptare, përfundoi me pazarin parazgjedhor, kushtet e prezantuara dhe zotimin – tashmë të paftyrë – të përbetimit ndaj aleancës vetëm me popullin shqiptar (patjetër, nëse nuk i plotësoheshin kushtet, përndryshe – vafsh o popull, si me të tjerë!). Kaq për Aleancën Kuq e Zi – një nismë e dhunuar në lindje.

Fryma e Re Demokratike, ndryshe nga pothuaj të gjitha forcat e tjera politike në Shqipëri – këtu merren në vëmendje partitë domethënëse, jo disa grupime të turpshme, të cilat janë emërtuar dhe regjistruar si parti politike, vetëm për një rrogë) – ajo hyn në zgjedhje e vetme. Karnavalet e zgjedhjeve dhe marrëveshjet celulare janë kaq gjithëpërfshirëse, sa kushdo ka bindje se një interesim, qoftë edhe i tërthortë nga FRD, do të përshpejtonte gishtat e madhorëve në tastierat e lodhura të celularëve. Porse FRD siguroi papajtueshmërinë me të dyja forcat madhore politike, Partinë Demokratike dhe Partinë Socialiste. Në këtë paragraf, ndershmëria politike me moralin dhe anëtarësinë e vet përbën një risi në politikën shqiptare.

Megjithkëtë, duke lënë mënjanë profecinë e rezultatit të zgjedhjeve në Shqipëri, – do të ishte aq i pasaktë sa edhe parashikimet Bajern vs Barcelona, sepse fatkeqsisht, zgjedhjet janë kthyer në një sport me shpërblime përkatëse në kurriz të shqiptarëve – në këtë fillesë politike, ‘profecia’ analitike e ardhmërisë së FRD është intriguese.

Përballë dy partive madhore, FRD pozicionohet si efekt në rritje, dhe me peshë në politikën e ardhme kombtare. Strukturimi i saj nismëtar shquan qetësinë e debatit politik dhe qartësinë e programit gjithëpërfshirës. Në këtë bust, të ndërtuar organikisht prej shumë aktorëve në këtë parti, prezenca në vijim do të ndikojë zhvillimet politike shqiptare në shumë aspekte. 

Për Partinë Socialiste, FRD nuk përbën një kërcënim antarësor. Këto dy forca kanë ndarje të qenësishme politike. Për PS, FRD-ja përbën një kundërshtar potencial të civilizuar, të organizuar dhe me reputacion në rritje. Përballë Frymës së Re Demokratike – nëse linja politike dhe organizative nuk ndryshon – Partia Socialiste detyrohet të riorganizojë psikologjinë e opozicionit të saj politik. Në fakt, Fryma e Re sjell frymën e re të etikës, në luftën politike shqiptare.

Në këtë formim, mundësia e një debati ndërmjet një përfaqësuesi të FRD-së dhe të PS-së me tone rugaçërie është pothuaj zero. Kjo mënyrë debatimi, është kthyer tashmë një ëndërr për shqiptarët – ndjekës të debateve politike. Shpërthimet dhe shkëmbimet e sharjeve ndërmjet analistëve të njëanshëm dhe politikanëve të sotëm, ndërsa shpalosin një kategori neverie rrenjësuar nga injoranca e tyre, ata janë primitive e të papranueshme.  

Ndryshe nga raporti opozitar me PS-në, FRD-ja është një ndërtim mbi degradimin natyral të Partisë Demokratike. Ajo çfarë nënkuptohet me ‘degradimin natyral’ nuk është arritja-mosarritja, suksesi-dështimi, ndershmëria-pandershmëria, demokracia-autokracia etj., të debatit mbi zhvillimet e sotme në Partinë Demokratike. Qëllimi i këtij materiali nuk synon analizën e punës politike të PD-së. Degradimi natyral i Partisë Demokratike është ecuri natyrale e vendosjes së saj organizative në hapësirë dhe kohë.

Pa debat, strukturimi i Partisë Demokratike është i formatuar rrenjësisht përreth kryetarit të saj. Kjo formë e thjeshtë, por guackore e strukturimit, përveç problemeve të tjera, ajo nuk lejon depërtime vazhdueshmërie në udhëheqësi. Bazuar në ciklin kohor të cdo organizmi, me fillim dhe fund, mënjanimi i njeriut nga aktivitete normale, është proces natyral dhe njerëzisht i pashmangshëm. Ky është një realitet i pakontrollueshem dhe jashtë të gjitha kapaciteteve njerëzore.

Argumenti për këtë efekt, pra degradimin e PD-së në zhvillimin natyral, vjen në mbështetje duke parashtruar një pyetje të vetme; Kush vijon në udhëheqjen e kësaj force politike? Arena e tashme e shpurës së kryetarit aktual të PD-së, fatkeqsisht nuk cilëson asnjë kandidat të mundshëm, me aftësi organizative përmbledhëse, me karizmën dhe aktrimin politik (këtu atributi është tejet personal) të barazueshme me të, apo së paku, me cilësi të përafërta.

          

Në këtë skenar të ardhshëm, Partia Demokratike është e destinuar të ndërmarrë disa rrugë procesore; partia përfundon ciklin dhe shpërbëhet; anëtarësia shpërndahet ndër parti të tjera; partia ndahet në forca politike nën udhëheqësine e të përzgjedhurve konkurues, si mjet rrogë-ruajtjeje.

Në çdo skenar të ardhshëm të zhvillimeve në PD, FRD-ja është përfituese. Në një metaforë analitike, FRD-ja bëhet nesër, ajo ç’ka PD-ja duhet të jetë sot. Sidoqoftë së nesërmes metaforike, ndërsa jetëgjatësia e FRD-së nuk i mundëson asaj, një reklamim më të gjerë kombtar, ajo përbën në këto zgjedhje, një kënd mbështetjeje për të gjithë ata, të cilët të tashmen dhe të ardhmen demokratike, nuk e shohin më, me dylbitë e PD-së.

Në fund të fundit, ky është thelbi i demokracisë; një mendim i lire – tjetër, një mënyrë përzgjedhjeje e lirë – tjetër.     

Albert Baja

In a What If... scenario

If you were the leader, what would you do?

It is obvious. The world we live today has incomparably changed. The motion is fast, international and chaotic. The presence of an economic crisis spreading like a disease certifies the impact of globalism and administrative flaws. The current political systems appear incompetent to address most sensitive issues righteously and efficiently.

Hence, the general public displays natural concern and frustration. Active involvement starts with yelling at the TV, continues with conversations among friends and usually, ends with publications on Facebook, Twitter, Blogger and more.  Owing to the achievements of the digital era, the internet has transformed public communication, introducing a high degree of freedom and vast participation.

In a What If... scenario, should anyone be the leader of their country;

What is the One Thing, You would do First, and Why.

Mention your country and please answer in two sentences via the Comment link below. Feel free to copy and share this blog.

Albert Baja

Ireland

Shqiptarët dhe Ndërkombtarët

Hyrje

Marrëdhëniet ndërmjet Shqipërisë, shqiptarëve dhe të huajve (sot emërtohen ndërkombtarët) kanë luajtur, dhe potencialisht luajnë  një rol të rëndësishëm në historinë e Shqipërisë. Për vetë vlerën gjeopolitike, Shqipëria si vend, ka qenë ngahera zonë me interes strategjik për fuqitë e kohës, që nga antikiteti deri në ditët tona. Në këtë kapacitet, nuk është ngurruar të sulmohet dhe të pushtohet rregullisht. Pushtimet e Shqipërisë nga fuqi të huaja, një kërcënim edhe për vendet e tjera përreth, në vijim kanë detyruar aleanca interesi me këto vende.

Rrjedhimisht, aleancat dhe marrëdhëniet e shqiptarëve me kombe dhe shtete të tjera, karakterizohen si komplekse, kryesisht të imponuara nga faktorë të jashtëm, por edhe të brendshëm. Në rastin e faktorit të brendshëm, ky fenomen merr vlerën e interesit të ngushtë të udhëqeqësisë së kohës, për të konkuruar rivalët vendas dhe për të sunduar e vetme. Kompleksiteti përfshin aleanca absurde me Otomanët, deri te Italia Musoliniane, Bashkimi Sovjetik, Kina etj.

Shqiptarët dhe ndërkombtarët

Në ditët tona, aleanca e shqiptarëve, për herë të parë në historinë e marrëdhënieve ndërkombtare, merr një dimension të ri. Mbështetja nga jashtë nuk është më thjesht aleancë e imponuar si rezultat i një pushtimi, apo aleancë që mbështet një lider të caktuar. Kjo mbështetje tashmë i adresohet kryesisht Shqipërisë si vend, dhe shqiptarëve, si komb. Kjo periudhë është në fakt, një nga kulminacionet e marrëdhënieve ndërkombtare, kur një vend i vogël dhe i parëndësishëm, përfiton mbështetje pa kusht, prej fuqive më të mëdha dhe më demokratike të kohës. Mbështetja solide e Shteteve të Bashkuara të Amerikës dhe Britanisë së Madhe, e cila mundësoi nderhyrjen humanitare ushtarake në Kosovë, përbën një rast unikal, jo vetëm për shqiptarët, por edhe për disiplinën e marrëdhënieve ndërkombtare. Ishte pikërisht kjo mbështetje, e cila parapriu komunitetin ndërkombtar në qëndrimin ndaj çështjes shqiptare.

Rezultati i suksesshëm i kësaj mbështetjeje dhe aleancës së krijuar organikisht, kulmoi historikisht me pavarësinë e Kosovës dhe anëtarsimin e Shqipërisë në NATO. Përveç këtyre arritjeve monumentale, një fitore e kohës është edhe vetë trajtimi i çështjes shqiptare në politikën botërore.

 

Porse vlen të theksohet se, pavarsisht lakimit dogmatik të kësaj aleance prej politikanëve shqiptarë, – si fitore politike e nismës së tyre – ajo realisht është produkt i mbështëtjes konseguente të aleatëve të huaj ndaj shqiptarëve në tërësi, dhe ndaj Shqipërisë. Kjo mbështëtje, duke u përqëndruar kryesisht në Shtetet e Bashkuara dhe Britaninë e Madhe, është kaq e konsoliduar në politikat e jashtme të këtyre vendeve, sa nuk ka ndryshuar aspak, pavarësisht ndryshimeve në udhëheqësinë e të dy vendeve, gjatë dekadave të fundit.

Në këtë paragraf, është interesant fakti shembull, kur fuqi botërore elitare si Sh.B.A. dhe Britania e Madhe, kanë sisteme demokratike të atilla, të cilat mundësojnë qarkullimin e liderëve, pavarësisht kapacitetit të tyre historik, duke ruajtur të paprekur linjat e politikës së jashtme, në përputhje me interesat shtetërore dhe mbarëvajtjen e politikës botërore.

Diametralisht kundër, Shqipëria – një vend i vogël, me demokraci në ndërtim – dështon në ndërrimin e udhëheqësisë së vet, pavarësisht shijes ende të hidhur, nga një diktaturë absurde. Nën efektin e dështimeve të rradhës, ndryshimet e vetme përfshijnë vetëm fragmente linjash politike, ekonomike dhe shoqërore, dhe çdo katër vjet, ndryshimi dhunohet prej amoralitetit të pazarit zgjedhor.

Në mediat televizive, ndërrimet propagandohen vetëm në kuadrin e zëvendësimit të pushtetit nga një parti, me një tjetër. Debati politik ngushtohet në një emër (hera herës dy emra). Debati politik merr më pas, edhe formën e një sherri rrugaçësh, gjithmonë duke ngulmuar në një emër, a thua se e keqja kombtare vjen nga një person i vetëm. Brenda partisë së vet, babaxhanët nuk i luan as topi. Të rinjtë – doracakë të punësuar për farsë – nisin me zell gumëzhitjen propagandistike e pa frut (toratori boshe), nën shembullin dhe mbikqyrjen e babaxhanëve.

Kudo ndodh e njëjta praktikë. Asnjëra prej forcave politike në Shqipëri nuk ka dëshmuar ende, një frymë demokratike të mirfilltë. Nuk ka tolerancë mendimi, idesh, apo debate produktive brenda partive. Partitë u nënshtrohen sistemit të Njëshave, të cilët veçse përpëliten të modernizojnë një sistem drejtimi, të provuar me dhimbje, jo shumë vite më parë. Kaq shumë ngjan praktika autokratike e sotme me atë diktatoriale, sa nuk hezitohet të kategorizohet tradhëtar, një person që shpreh bindje të kundërt me Njëshin drejtues. Për të saktësuar pa drojë përshkrimin skicor të këtyre partive madhore, ata janë shëmbëlltyra rudimentare të mendësisë organizative të Partisë Komuniste, gjatë periudhës së diktaturës.

  

Konkluzion

Në këtë katrahurë politike, shqiptarët të vetëdijshëm dhe të zhgënjyer, i hedhin sytë nga ndërkombtarët. Ata vërejnë reagimin e tyre. Ata analizojnë në bisedat mes vetes, pas emisioneve televizive të lajmeve, theniet, kundërtheniet, deklarimet publike, madje edhe gjestikulacionet e ndërkombtarëve. Shpesh shqiptarëve u pëlqen ajo që dëgjojnë. Shpesh nismëtojnë hamendësime sipas llogjikës së vet, duke përcaktuar mbështetjen e ndërkombtarëve për iks krah politik. Ndonjëherë, në dëshpërim, nuk ngurrojnë t’i kritikojnë ndërkombtarët, duke kërkuar prej tyre ta ndalin këtë, apo atë politikan. Shpesh, dhe fatkeqsisht shumicën e kohës, shqiptarët e kërkojnë zgjidhjen prej tyre – zgjidhjen politike, ekonomike, sociale, të këtij tranzicioni të zvarrë.  

Por ndërkombtarët nuk mund të japin më shumë se ç’kanë dhënë deri tash. A-ja dhe Zh-ja e ligjëratës së tyre, e qartëson qëndrimin e tyre përkujdesor, mbështetës dhe inkurajues ndaj Shqipërisë, shqiptarëve dhe ecurisë demokratike në Shqipëri. Zgjidhja dhe ndryshimi i shumëpritur në Shqipëri duhet të realizohet prej vetë shqiptarëve. Dhe kjo bëhet thjesht – me një votë të menduar mirë. Mospërdorimi i votës – si arma e vetme demokratike – është një dështim kombtar. Vota ka vlerë. Ajo ka vlerë edhe kur është thjesht një votë e bardhë.

Albert Baja         

Fearing the government

“When the people fear the government there is tyranny, when the government fears the people there is liberty.” 
― Thomas Jefferson

Fearing a government and fearing the government, could arguably produce a new phenomenon in world politics, worthy of extensive international relations analysis and professional debate. Without further analysis, the notion of fearing a government, describes the current trend in the established western democracies. The recent financial crisis, with particular mentioning on the forced austerity measures, feeds the notion of fearing a government with utmost consistency. Spreading around the different western jurisdictions and assuming the attire of normality, the introduction of subjective and ambiguous taxation and fees on the people, or indeed the start-beginning of a new system – take more and stop giving, – create a social and political scenario, where democratic societies become powerless and unable to influence governmental decisions, irrespective of its objection.

Yet, this material intends to neither analyze the arising phenomenon, nor debate any related theories. Actually, the following material is rather a simplified social and political analysis, on the eve of the general elections in Albania. Unfortunately, Albania belongs to the long list of countries, where the people fear the government. This is a fact and it does not relate to the political aspect of the government in place.

One of the aspects generating public fear and gravely endangering the notion of democracy is the phenomenon A New Government – A New Public Administration. The total replacement of the public administration, post local and general elections has become a plaque on Albanian governing practice, and an active threat on potential employees, or the unemployed alike. The replacement is all inclusive and in most cases, the operation could also include drivers and janitors.

The general saying in Albania goes; one must not apply for an advertised public position, unless one is either willing to pay the appropriate bribe, or one has proven blind support for the political party in power. 

Taking advantage of the drastic economic situation of many families, such practice cements an overall control, on the performance of the public administration, transforming it into a government weapon to control the economic and social life in general.

-   The democratic essence of the society and state structure is seriously damaged,

-   Employment in public administration becomes a reward for political support and means of corruptive activity,

-   Allocation of government funding for business support becomes a rewarding mechanism for businesses supportive to the political party prior to assuming power.

-   The taxation body pressurizes businesses known for supporting opposition, or the ones which object the new government practices publicly.

-   Employment based on political views, or on corruptive procedure, introduces personnel incapability and inefficiency,

-   Employees are often exploited for public rallies and manifestations,

-   Government ministries and several departments are allocated to political allies, which in turn fill them with their political militants.

The generalities of the arisen scenario create a general mass division; mass position and mass opposition. The division produces inclusive groups, which protect their own fanatically, even in cases of public scandals. Such protection acts in the form of failure by government departments to apply the law, police presence and public intellectualizing of scandals, by incompetent analysts.

The bottom base of establishing a democratic society and erecting a functioning state is indeed, the process of free and democratic elections. This is the genesis. Subject to realizing this process successfully, particular emphasis, with utmost significance must prevail on the entire structure of the state. The normal and efficient functioning of the state and administration requires efficiency and professionalism, in full compliance with approved democratic legislation.

The structure of the state in a democratic society is non-political. This structure is all inclusive and operates independently, deprived of any political influence. In a visual perception, the state is the democratically organised structure, erected to implement efficiently approved legislation and carry in leadership, for a set period of time, the democratically elected political party. The political perception of any present leadership includes the ways chosen to achieve success and prosperity. It does not, and it must not, aim at altering the non-political existence of the state structure.

Metaphorically put, should a nation build a perfect Mercedes-Benz (the functioning state), the political party in leadership must be the new driver, whose goal is to drive it safely and more efficiently than the previous one. The driver must not roll up the sleeves and start replacing unnecessarily, engine parts, lights, wheels and what not.     

There is no democracy and prosperity for the nation, for as long as the political aspect of a winning party is clearly distinguished from the non-political structure of the state and public administration. Free elections make the base for fair political competition. A free state makes the base of a prosperous future for the nation.           

Albert Baja
Cork, Ireland

   

Shqiptarët dhe administrata publike pas zgjedhjeve

Të shkruash mbi këtë temë është e lehtë, është e vështirë dhe ndoshta tashmë, edhe e mërzitshme. Megjithkëtë, të shkruash mbi problemet e administratës publike në Shqipëri, shterrimin dhe rimbushjen e saj, pas çdo përfundim zgjedhjesh, është në fakt, adresimi i njërit prej lëngimeve më të dhimbshme në plagët e shtetit shqiptar.

Shqiptarët janë mësuar të ndjekin në televizion tubimet protestuese të opozitës dhe të shohin miqtë, të afërmit, apo fytyrat e njohura, të punësuar në Bashkinë e Tiranës, kur kryesohej nga kryetari i Partisë Socialiste. Ata po njësoj, panë edhe punonjësit e ministrive, madje edhe nxënës shkollash, nëpër mitingjet solidarizuese, organizuar nga pozita. Ndoshta, krerët organizues nuk e dijnë këtë gjë, apo ndoshta marria ka veshur mendjen dhe kështu kemi vendosur të mendojmë se ndodh vërtet. Por fakti është fakt. Jemi vend i vogël. Njihemi me njëri tjetrin. Madje e njohim njëri tjetrin aq mirë, sa në konfidencë të themi se shkuam në protestë, apo tubim, sepse kishim frikë, se më pushonin nga puna.

Duke shmangur analizën e gjatë të aspektit moral, kur paftyrësia politike për qëllime karriere shfrytëzon fatkeqësinë ekonomike të njerëzve të thjeshtë, duke i kërcënuar me vendin e punës, pra, bukën e gojës – mund të përmendim mendjet e marrosura të krerëve udhërrëfyes (drejt Europës demokratike) – e të kërkojmë ta ndalin këtë praktikë primitive. Jo thjesht për inhumanizmin, sesa për dëmin e rëndë që i shkakton shtetit shqiptar.

Sipas kësaj praktike, administrata publike i nënshtrohet një hemoragjie të vazhdueshme, duke e bërë të pamundur funksionimin normal të saj. Shqiptarët kërkojnë një administratë efikase, demokratike, të pakorruptuar. Po këtë gjë, e premton çdo sezon katër vjeçar zgjedhjesh, edhe vetë udhëheqësia ndërpartiake. Ndërrimi i vazhdueshëm i administratës në fakt, kryen absolutisht të kundërtën e asaj që kërkohet dhe asaj që premtohet.

Nuk është e mundur të ndërtosh një administratë të pa korruptuar, ndërkohë që punësimi i militantëve, përveç një paaftësie të neveritshme, apo mungesës së arsimimit përkatës, është në vetvete një akt korrupsioni. Punësimi i tyre është një shpërblim. Ndërkohë që ligji dënon nën akuzën e korrupsionit një funksionar shtetëror që pranon shpërblim në formë parash, për një favor, apo thjesht, për të bërë punën e vet, - përse nuk e dënon ligji kreun e një qeverie të re, kur ai shpërblen me ministri dhe drejtori, partitë koalitare – të cilat më pas, do të shpërblejnë militantët e vet?

Përse nuk dënon ligji edhe krerët e këtyre ministrive dhe drejtorive, të cilët pushojnë në mënyrë të jashtligjshme nga puna administratën aktuale, për ta zëvendësuar me militantët. Ndërkohë që politikanët, çirren paftyrësisht nëpër tribunat parazgjedhore për demokraci, të drejta njerëzore, zhvillim shoqëror dhe ekonomik – vetë dita e tyre e parë e punës fillon me a-në e një shoqërie autokratike. Përmbi aspektin korruptiv të kësaj praktike, në rastet kur punonjësit e pushuar ankohen në gjykatë, ata dëmshpërblehen me fondet e shtetit (paratë e taksapaguesit shqiptar), dhe megjithkëtë, nuk ri-punësohen.

Nëse ka mbetur sadopak moral në politikën shqiptare, demokratizimi dhe në të vërtetë, ndërtimi i shtetit shqiptar, duhet të fillojë nga punësimi i një administrate publike të arsimuar përkatësisht dhe, të papolitizuar. Absolutisht të papolitizuar. Shteti është i të gjithë shqiptarëve. Administrata publike është bashkësia e organeve, e cila mundëson funksionimin normal të organizmit shtëtëror. Nuk ka vend demokratik, ku shteti përdoret për të shpërblyer paaftësinë, thjesht për vlera militante.

Megjithatë, sado e vërtetë dhe imediate të jetë nevoja për çrrënjosjen e kësaj praktike, gjasat e realizimit faktik janë pothuajse zero. Kjo metodë shpërblimi është zanafilla e mbijetesës së disa politikanëve, të cilët shqiptarët i duan jashtë jetës së tyre të tashme e të ardhme. Mbarimi i këtij cikli është padyshim edhe mbarimi i tyre. Askush nuk do të votojë më për ta, nëse ata nuk kanë më në dorë çelësin e shpërblimit me një vend pune. Ndaj shqiptarët këtë nuk duhet ta presin prej tyre, ndonëse është procesi më i thjeshtë e më i domosdoshëm për t’u kryer.

Atëhere shqiptarët duhet të ndërgjegjësohen e ta mbyllin vetë këtë kapitull. Mbyllja e këtij kapitulli përbën në vetvete fillimin e një të ardhmeje ndryshe. Nëse politikanët duan të zgjidhen përsëri në mandatin tjetër, atëhere atyre do t’u duhet të përveshin mëngët. Ata nuk mund të kapërdisen më, me shtetin në xhepin e tyre. Shteti do të jetë i shqiptarëve. Kështu është kudo dhe kështu duhet të jetë në Shqipëri.

Shumëkush mund ta dyshojë forcën e realizimit të këtij procesi nga vetë njerëzit. Por me një ndërgjegjësim ndër-intelektual dhe mbarëkombtar, kjo është e thjeshtë. Të pushuarit duhet të gjithë të rikthehen në vendet e tyre të punës, në të gjitha rastet kur gjykata u jep atyre të drejtë. Por të gjithë ama. Është e drejta e tyre. Është vend i tyre. Është shteti i tyre. Mjaft më, me indiferentizmin ndaj këtij absurditeti banal. Nuk mund të humbësh, përveç se të fitosh.

Shqiptarët janë ai popull, i cili nën pushtimet shekullore foli shqip, edhe pse e vranë për këtë. Shqiptarët janë ai popull që priti çdo pushtues me pushkë, e çdo mik me bukë. Sot është koha të mbrohet shteti i shqiptarëve. Kjo bëhet thjesht duke filluar nga mbrojtja e vendit të vet të punës, me të drejtën e ligjit.

Pastaj le të shohim reagimin e drejtorit politikan. Le të shohim reagimin e të zgjedhurve, të cilët u premtuan zgjedhësve botën, derisa u ngjirën. A do të përdorin ata policinë për të shpërfillur një vendim gjykate, apo do të struken me drojë? Duke vepruar sot për vendin tënd në shoqërinë shqiptare, ndërton një vend më të mirë për fëmijën tënd. Nuk është frikë të mbrosh të drejtën tënde ligjore. Nuk është frikë të rrish në këmbë në shtëpinë tënde.

Albert Baja

Mllefi dhe oportunizmi në politikën shqiptare

Pragu i zgjedhjeve dhe në veçanti, zhvillimet  e koalicioneve të leverdisshme ndërmjet partive politike në Shqipëri, kanë iniciuar padyshim, një rrebesh analizash, komentesh dhe prononcimesh mes njerëzish. Në programet televizive kanë filluar të spikasin grupet e analistëve, të opinionistëve dhe politikanët, të cilët përpëliten të argumentojnë çudirat e botës politike shqiptare. Disa syresh, belbëzojnë për arritje ekonomike, politike dhe shoqërore, ndërsa të tjerët, ngjiren duke premtuar të njëjtat mirësi kombtare; zhvillim ekonomik, politik dhe shoqëror.

Tematika e këtyre diskutimeve nuk është risi. Dëgjuesit shqiptarë janë mësuar, tashmë çdo katër vjet, me pothuajse të njëjtat premtime, sherre dhe sharje ndër-partiake. Çdo katër vjet, në mënyrë sistematike, politikanët ngjiren të budallallepsin votuesit e tyre, ndërsa analistët e varur, përpëliten ta intelektualizojnë këtë praktikë. Është kaq unike kjo praktikë sa fatkeqsisht, sot në Shqipëri është lindur dhe rritur një brez i tërë (që në vitin 1992), i cili nuk ka parë asnjë skenar tjetër politik përveç këtij të sotmit. Po kaq fatkeq, është edhe fakti që ky brez, sot 21 vjeçar, ndërsa ka dëshmuar prezencën e shquar të udhëheqësve perëndimorë në politikë dhe zëvendësimet e tyre demokratike me të tjerë, në Shqipëri dëshmojnë vetëm procesin e thinjimit të një grupi antik politikanësh. Udhëheqësia shqiptare ngulçon të kryesohet nga të njëjtit persona, të cilët nuk kanë ndryshuar as tonin, as sharjet, dhe as nuancat e gënjështrave të tyre.

Sidoqoftë, në polemikën e risisë së këtij prag-zgjedhjeje, prerja e pites pushtetore ka një karakter mjaft interesant. Për sa është kalkuluar manipulimi i këtij pazari primitiv prej palëve, potencialisht ekziston një mundësi kundërvepruese me impakt masiv. Unikaliteti i kësaj prerjeje, qëndron në faktin se ajo vesh me pushtet njëkohësisht të trija partitë; Partinë Socialiste, Partinë e Lëvizjes Socialiste për Integrim dhe Partinë Demokratike.

-     Partia Socialiste potencialisht mund të kryesojë qeverinë e pas 23 Qershorit.

-     Partia e Lëvizjes Socialiste për Integrim merr pjesë në bashkëqeverisje dhe uzurpon poste kyçe në këtë qeveri.

-     Partia Demokratike mban postin e Presidentit dhe kryesinë e Bashkisë së kryeqytetit, me shumë gjasa, pas 23 Qershorit do t’i fryjë edhe bririt të opozitarit të parë.

Të tjerët, pra partitë e vogla koalitare me fituesit e para-aprovuar tashmë, duke u kërkuar ndjesë për mospërmendjen e tyre emërore, ata do të marrin nga një kockë për t’u përtypur gjatë këtyre katër viteve në vijim.

Porse prerja e kësaj piteje pushtetore, lë jashtë dhe nxjerr jashtë, shumë palë dhe shumë votues të mundshëm. Votuesit, analistët, opinionistët, militantët, indiferentët e të gjithë të tjerët, e kuptojnë fare qartë këtë skenar. Qenësia demokratike e një sistemi të lirë zgjedhor përdhunohet brutalisht, duke e shpërfillur vendimin e votuesit – i cili shprehet me anë të votës. Tri forcat – trojka sunduese shqiptare, në këtë rast – veshin pushtetet e veta sipas rrethanave. Për të tjerët – kujt i plasi? Është skenar i thjeshtë dhe pothuajse, faktit.

Megjithkëtë, ai që nuk është i qartë, është reagimi aktiv i votuesve ndaj arrogancës publike të kësaj ndarjeje pushteti.

Në një prognozë spekulative;

-    Votuesi i përgjithshëm nuk ndihet. Ai/Ajo është i/e papredikueshëm. Ai/Ajo mund të jetë velur me gënjeshtrat, korrupsionin masiv dhe paftyrësinë publike. Ai/Ajo dëshiron të votojë ndryshe. Me pazarin e vet, paria pushtet-dashëse e ka shpërfillur në mënyre arbitrare, atë dhe votën e lirë.

-    Votuesi oportunist, i cili/e cila është mësuar të shpresojë për një vend pune – zakonisht me afat katër vjeçar, paçka zhgenjimeve të mëparshme, përdridhet të votojë të njëtën parti. Ky votim është thjesht një shprehje e sundimit të pushtet-dashësve mbi fatkeqësinë ekonomike të disave. Kërcënimi dhe shpërblimi me një vend pune, në Shqipërinë e sotme është praktikë reale.

-    Votuesi militant, nga të dy krahët e mëdhenj politik, duhet të ndihet i zhgënjyer rëndë. Ndihet i tallur dhe i fyer. Në krahun opozitar deri tash, ai/ajo është rrahur nga policia nëpër manifestimet kundër aferave korruptive të maxhorancës. Ai/Ajo ka shpresuar me naivitet në luftën politike dhe fitoren zgjedhore demokratike për një Shqipëri më të mirë, për vete dhe fëmijët e vet. Ai/Ajo e ka urryer korrupsionin e shpallur me zë dhe figurë. Ai/Ajo ka shpresuar te vlerat, morali dhe ideali. Në krahun pozitar, ai/ajo e ka urryer punësimin e injorantit në postin drejtues. Ai/Ajo e ka urryer ndjesinë e frikës për të thënë atë që mendon publikisht. Ai/Ajo e urren trajtimin e vetes si pjesë kopeje dhe presionin për t’u servilosur deri në pështirësi.

Ky realitet politik dhe shoqëror, i dirigjuar më së tepërmi nga realiteti i një prag-katastrofe ekonomike, është transformuar në një habitat mllefi dhe oportunizmi me përmasa të frikshme. Si shoqërues të përhershëm të jetës politike shqiptare, mllefi dhe oportunizmi prezantohen gjerë në çdo aspekt të jetës. Në vend pune, në kafene, në television, në blogje virtuale dhe kudo. Janë aq të pranishëm, sa në sajë të influencës së tyre, nuk ngurrohet të shkruhet, të artikulohet e të propagandohet edhe monstruoziteti, edhe injoranca, edhe paftyrësia.

Për çka vlen të përmendet, ky prag-zgjedhjeje, ndryshe nga të mëparshmit, e dallon raportin mes mllefit dhe oportunizmit masiv. Sot ka më shumë mllef. Ky vihet re në shkrimet publike, në debate, në analiza dhe në diskutimet formale dhe joformale shqiptare.

Sidoqoftë, është e rëndësishme të dallohet saktësisht habitati. Mllefi dhe oportunizmi spikasin sidomos, brenda tri partive shqiptare, ashtu sikurse në llogoret e ndrërtuara dhe populluara prej tyre. Në se ka mllef kundër kësaj trojke pushtet-dashëse, si brenda ashtu edhe jashtë këtij habitati politik, ekonomik dhe shoqëror, atëhere votuesi i përgjithshëm, votuesi militant – madje edhe votuesi oportunist – duhet të konsiderojë përdorimin e llogjikës së vet racionale.

Pra, në njërin krah vetëvendoset votuesi me familjen dhe vendin e vet. Përballë në gjykim, vendoset udhëheqësia. Llogjika racionale analizon shkurt produktin e udhëheqësisë së të dyja forcave madhore politike, në përputhje me rotacionet e tyre qesharake. Po kështu, analizohet retorika ndërpartiake publike – këtu përfshihen premtimet, euforia parazgjedhore, sharjet, shtrembërimet e deklarimeve të mëparshme, e gjithçka tjetër. Përmbi çdo llogjikë dhe analizë, votuesi i përgjithshëm duhet të konsiderojë realitetin ekonomik dhe demokratik të vendit të vet.

Në bazë të kësaj llogjike dhe analize faktike – pa zhurmë, mllef apo eufori – ai/ajo vendos se për cilën parti, apo individ politik duhet të votojë. Votimi kurrësesi nuk duhet të udhëhiqet nga mllefi dhe oportunizmi. Asnjëra prej këtyre nuk siguron një të ardhme. Përkundrazi, ata e dëmtojnë atë.

Realiteti demokratik botëror provon një gjë në mënyrë konkluzive; Votuesi ka në dorë një të drejtë madhore, një vendim-marrje domethënëse, një forcë vendimtare për të ardhmen e vet dhe të fëmijëve – VOTËN. Fatkeqsisht, këtë e ka vetëm një herë në katër vjet. Prandaj, duhet përdorur me mend në kokë.      



Albert Baja

  

Stefan Fule on Twitter

Štefan Füle

European Commissioner for Enlargement

and European Neighbourhood Policy

“Shqipëria tregon “kreativitet”. A është nacionalizmi që e dëgjojmë nga Tirana, vërtet i bazuar në vlera Euroatlantike?”  Štefan Füle on Twitter

“Albania shows “creativity”. Is nationalism coming from Tirana, truly based on Euro-Atlantic values?”  English Translation.

Reading the recent Tweet from Belgrade by Mr. Füle, the European Commissioner for Enlargement and European Neighbourhood Policy, one can neither ignore its revolting sarcasm, nor avoid responding to the core of the position title this diplomat carries after his personal name. Dialectically positioned in time and particular space, the connotation of intense expression with intriguing meanings, are made public with the least or indeed, devoid of any diplomatic attire.

Albania is a country. Albanians are this country’s people. The compound of this country and nation is not new to European history. In fact, this presence is rather ancient. In effort to avoid historical analysis, it is commonly known that currently, Albania endeavours to join European Union, like all other countries in the region.

It is true that the country and its nation need to try harder and progress in the path of building real democratic institutions. It is true that the country and its nation need to work harder to consolidate a stronger economy based on free market and fair competition. It is true that the time needed to achieve successful results is relevant to internal and external factors in political, economic and social categories.

However, a second class treatment, addressing an entire country sarcastically and offensive labelling are not manifestations of a civilised European diplomacy. Albania is not a nationalist country under such specific connotation. On the contrary, Albanians have historically suffered the nationalistic pathos of its own neighbours in lives, torture, genocide and territorial shrinkage. Yet, there is no instance in history of any Albanian offensive ventures, undertaken on nationalistic or any other grounds against any country or people.

On singular cries for election rhetoric in Albania, political individuals may have indeed been noticed to amalgamate the structures of a democratic election campaign with sporadic nonsense. Such practice could be intentional (although it damages the democratic aspirations of the Albanian nation), or it could be based on pure ignorant and incapable political values of the individual.

This being noted, same performance of ignorance and collective labelling from European diplomacy could also damage the peace process and the fragile democratic air spread throughout the Balkans, especially since forcefully ending the Serbian brutalities in Bosnia and Kosova.

Constructive and efficient European diplomacy engages addressed communication through official channels in place, directly with any active actors in particular and grouped, as required. European diplomacy embodies values of established democracies, such as union, prosperity, peace and more. Categorising entire countries into faults and wrongs falls below such values and utterly undermines the mission of the European Commission for Enlargement and Neighbouring Policy.

Euphemistically put, the question about nationalism being based on Euro-Atlantic values, it does sound naive and improper. Needless to mention in this paragraph, nationalism was mostly based in the pages of the Warsaw Pact books. Such pages filled with propaganda of a communist East and the hostile West were hoped to have been torn out and forgotten since with the fall of the Berlin wall, in view of a peaceful future for all regions in Europe. Yet, the nuances scattered on this Tweet do unfortunately colour the old days of your communist membership since during the Cold War in 1980.           

To conclude, in a world citizen capacity, inspired by the Euro-Atlantic humanitarian values against genocide generated by nationalism in the Balkans, hence the UN presence in Bosnia and later the NATO humanitarian intervention in Kosova, I appeal loudly with the voice of every other Albanian and world citizen against nationalism. As per this Tweet; not more than a drunkard’s murmur!

Yours sincerely,

Albert Baja